Οι αρχαιότητες της Λεύκης

Η στενή αλλά συχνά ταραγμένη λουρίδα της θάλασσας που χωρίζει τα νησιά από την απέναντι ξηρά δεν απότέλεσε εμπόδιο για τη διαρκή παρουσία του ανθρώπου σε αυτά, κατά την αρχαιότητα. Το Αρχαίο όνομα «Λεύκη», όπως το αναφέρει ο Πλίνιος, απόδίδεται στην λευκή ανταύγεια των ασβεστόλιθων και της μάργας στο φώς του ήλιου.

Το Κουφονήσι απότέλεσε οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο από τους Μινωικούς μέχρι και τους Ελληνορωμαϊκούς χρόνους και έρεισμα όλων των μεγάλων πόλεων της περιοχής. Όπως εξιστορείται και στην επιγραφή της «Διαιτησίας των Μαγνήτων» που σήμερα είναι εντοιχισμένη στην πρόσοψη του καθολικού της Μονής Τοπλού, υπήρχαν για οριακές διαφορές μεταξύ Ιτάνου και Ιεράπυτνας και μια από τις βασικότερες ήταν η διεκδίκηση από την Ιεράπυτνα του νησιού Λεύκη. Η διαιτησία του 132 μΧ αναφέρει ότι η Λεύκη αποδόθηκε στην Ίτανο, η οποία την κατείχε και προγονικά.

Η ιστορία των νησιών συνδέεται άρρηκτα με την αλιεία σπόγγων και επεξεργασίας της πορφύρας, του γαστερόποδου (Murex brandaris) από το οποίο έβγαζαν το ομώνυμο χρώμα των αρχαίων και των βυζαντινών. Όπως μας λένε οι Αριστοτέλης και ο Πλίνιος, τα όστρακα μαζευόταν ζωντανά την αρχή του φθινοπώρου ή το χειμώνα και τα συντηρούσαν σε κούρτους ώσπου να μαζευτούν πάρα πολλά, γιατί κάθε ένα κοχύλι έδινε μόνο μια σταγόνα βαφής. Μετά κοπανούσαν τα μικρότερα σε πέτρες και τα μεγαλύτερα τα τρυπούσαν και έβγαζαν από το λαιμό του μαλακίου ένα μικρό αδένα που ονομαζόταν «άνθος». Έπειτα έβαζαν στην άλμη το γαλακτώδες υγρό, πρόσθεταν λίγο ξύδι, το άφηναν σε δοχείο στον ήλιο και σιγά - σιγά το χρώμα από κίτρινο γινόταν κατακόκκινο που το αραίωναν ή το συμπύκνωναν με βράσιμο. Η βαφή αυτή, η πορφύρα, πουλιόταν την εποχή εκείνη όσο ζύγιζε σε ασήμι. Αν σ' αυτήν προσέθεταν άνθη υακίνθου το χρώμα ήταν βιολετί, αλλά εθεωρείτο κατωτέρας ποιότητας.

Το 1976 άρχισαν στο νησί ανασκαφές, οι οποίες έφεραν εκπληκτικά ευρήματα στο φως. Στην βορειοδυτική άκρη του νησιού, στην παραλία Ανεμερτιά απέναντι από το νησάκι Μάρμαρο, και σε μικρή απόσταση απο την παραλία, οι ανασκαφές έφεραν σε φως ένα θαυμάσια διατηρημένο λίθινο θέατρο του οποίου το κοίλο ήταν κατεστραμμένο μόνο στην δυτική πλευρά ενώ και μεγάλο τμήμα των ειδωλίων του κέντρου έχει τελείως εξαφανιστεί. Το κοίλο έχει δώδεκα σειρές ειδωλίων και η μεγίστη χορδή του έχει μήκος 34 μ. Η απόσταση του δωδεκάτου ειδωλίου από το δάπεδο της ορχήστρας φθάνει περίπου τα 6 μ. Υπολογίζεται πως το κοίλο χωρούσε περίπου 1000 άτομα.

• Προηγούμενο
• Επόμενο